Ξεμάτιασμα στην εποχή του φέισμπουκ

Τετάρτη, 26 Ιούλιος 2017 10:37

και λοιπές δεισιδαιμονίες.

Γιατί για όλα φταίνε πάντα οι άλλοι

 

Η σύμβουλος επικοινωνίας, Άρτεμις Καλαντζάκου, παρατηρεί τον μεσαιωνισμό της διπλανής ξαπλώστρας.

Είσαι στη παραλία σούρουπο και βλέπεις 3χρονο, μαυρισμένο από τον ήλιο, ανεμοδαρμένο και αναμαλλιασμένο να τρώει μια φέτα καρπούζι. Είναι τόσο υπέροχο το πλάσμα αυτό, εκείνη τη στιγμή, που νιώθεις να λιώνεις, να γίνεσαι και συ χυμός από το καρπούζι του και τρέχεις ανάμεσα στα δάχτυλάκια του και τα μπρατσάκια του. Κρατιέσαι με δυσκολία να μη σηκώσεις τη κάμερα να "κρατήσεις" τη στιγμή.

Νιώθεις ότι κάποιος σε αγροκοιτάει. Η γιαγιά του. "Φτύστε το. Θα το ματιάσετε". Ψιθυρίζεις μέσα από τα δόντια ένα αμήχανο "ξέρετε εγώ δεν ματιάζω"..αλλά ταυτόχρονα γιατί σε κοιτάει και η εκπαιδευμένη από τη γιαγιά, μητέρα του παιδιού -και ανησυχείς μη πνιγεί με κανένα κουκούτσι το πιτσιρίκι- κάνεις ένα "φτου-φτου" μη ξέροντας αν πρέπει να γελάσεις ή να κλάψεις.

Το ίδιο βράδυ στις 11.30, σε εστιατόριο, που δεν έχει καμία δουλειά να είναι, ένα 7χρονο που του πήραν το τάμπλετ του, στριφογυρίζει ανάμεσα στα τραπέζια αλαλάζοντας, προφανώς από υπερένταση, αρνείται να φάει και η σικ μητέρα αποφασίζει να καλέσει από το σμαρτ κινητό της, τη "ξεματιάστρά" της στην Αθήνα γιατί το παιδί της είναι ματιασμένο.

Η πρώην του συζύγου της, κατά τα λεγόμενά της, είδε τη φωτογραφία των τριών τους στο φέισμπουκ. Μάτι στην σύγχρονη εποχή, των σόσιαλ μίντια επομένως. Ο δε σύζυγός της, ζητάει να τον "περάσει" και εκείνον ένα ξεμάτιασμα γιατί δεν νιώθει πολύ καλά και νιώθει ένα βάρος, ένα φούσκωμα.

Το ότι έχει φάει μια πίτσα για πρώτο, σπαγγέτι για δεύτερο, κάτι τηγανητά μύδια, τα μπιφτέκια του παιδιού του -για να μη πάνε χαμένα- ένα τιραμισού και μια τριλογία σοκολάτας για γλυκό, προφανώς δε του δημιουργούν φούσκωμα. Είναι το μάτι της πρώην που τους είδε στο φέισμπουκ. Κάνει και μια παρατήρηση στη καλή του ότι δεν έπρεπε να ανεβάσει τη φωτογραφία. Είπαμε. Μάτι στην σύγχρονη εποχή.

Το τραγικότερο όλων δεν είναι τι πιστεύει ο κάθε ένας από εμάς. Αλλά πως εκπαιδευόμαστε. Και πως εκπαιδεύουμε τα παιδιά μας. Τα εκπαιδεύουμε να τοποθετούν την ευθύνη στο "μάτι" κάποιου άλλου. Έξω από εμάς η ευθύνη. Έξω από το παιδί.

Με το να τσακίζω το παιδί μου στις παρατηρήσεις από το πρωί: "μη κάθεσαι στον ήλιο", "βάλε το καπέλο σου", "φάε το φρούτο σου", "μη πετάς χώματα γιατί δεν θα σου πάρω παγωτό", "παίξε με τη Βούλα", "κάτσε κάτω από την ομπρέλα γιατί είναι μεσημέρι" κλπ μάλλον εγώ του δημιουργώ εκνευρισμό. Πώς να ακινητοποιηθεί ένα παιδί κάτω από την ομπρέλα δηλαδή; Μήπως να γυρίσεις στο δωμάτιο σου το μεσημέρι με το παιδί λέω εγώ; Μήπως το αφήσεις στην ησυχία του να παίξει μόνο του άμα γουστάρει και όχι υποχρεωτικά με τη Βούλα; Μήπως να πας σε παραλία που δεν πειράζει να σκάψει και να πετάξει χώματα κλπ; Αλλά είπαμε. Δεν φταίμε σε τίποτα ποτέ εμείς. Το μάτι της πρώην φταίει που στις 11:30 το βράδυ το παιδί τα έχει παιγμένα.

Παρακολουθώντας μέσα σε λίγες ώρες το "μάτι" που μας κατατρέχει καταλήγω ότι ίσως όλη η χώρα μας είναι ματιασμένη. Σκέφτομαι σοβαρά να ζητήσω από τη ξεματιάστρα της κυρίας να περάσει και ένα ξεμάτιασμα τους πολιτικούς μας. Γιατί μάλλον δεν φταίνε αυτοί, ούτε εμείς που τους εκλέγουμε. Η ευθύνη είναι πάντα στους άλλους. Η ευθύνη δεν είναι ποτέ δικιά μας. Είναι το κακό μάτι βρε κάποιου άλλου που μας στοχοποιεί.

ΥΓ: Είμαι μητέρα. Όταν ο γιος μου ήταν 3 χρονών του καθάριζα τα κουκούτσια από το καρπούζι. Έτσι δεν είχα και αγωνία μη τον ματιάσουν και πνιγεί.

womantoc.gr